Dinler tarihine(ilahi-tek tanrı inancına bağlı) baktığımız zaman karşımıza kümülatif bir yapı çıkar. Her yeni dönem bir öncekinin kazanımı üzerine kurulu olup, bir öncekinin eksiğini gidermek ve açığını kapatmak adına ortaya ilkeler ortaya koyar. Hz. Musa'nın tebliğinden ortaya çıkmış olan musevilk kuralcı şekilci ve katı bir öğreti iken(kısasa kısas bu devri anlatan betimleyen bir terimdir.) Hz. İsa'nın tebliği bu katılığın yanında merhamet ve tamamen bağışlamacı bir tavır öngörür,katı kuralların yanında olması gereken merhamet.(tokat yediğinde diğer yanağını dönbu dönemin anahtar cümlesidir). Hz. Peygamber efendimizde ise ortaya bu iki öğretinin üstüne kurallar ve merhametin yanında BİLİNÇ ortaya çıkmaktadır. Ve bu zamana kadar gelen olumlu öğretilerin devamı olumsuz,zamanla bozulmuş öğretilerin tek edilmesi göze çarpar.(sana tokat atıldığında, ne kısasa kısas ne diğer yanağını uzat öğretisi vardır. İkisininde yararlı ve zararlı sonuçları olacağını akıl ve mantıkla kabul edip en az zararlı olan, üst bilinçle onu affettir.) Tabi bu yapılan açıklamada ilk tebliğin geldiği ve bu dinlerin bozulmamış hali üzerine bir değerlendirmedir. hepsinin doğruluğu kabul edilip olumsuz görülmeyip tam aksine zamanın gerekliliğine göre olan ve kalıcı olan hepsinden ortak olan noktalar göz önünde bulundurulmuştur. Tahribe uğramış bugünkü halleri değerlendirme ölçüsü değildir.