O dönem ağalar her yerdeydi. Sadece Urfa, Bitlis, Diyarbakır değil Denizlide, Konya'da her yerde ağalık sistemi vardı. Köy enstitülerinin gelmesiyle çocuklar okuma yazma ile dünyaca ünlü yazarlar ile tanışmışlardı. O eğitimli öğretmenler köylerine gelmişti. Tekstili gördüler, giyim kuşamı, düzgün türkçeyi gördüler. Her sordukları sorulara mantıklı cevaplar aldılar. Öğretmenler onlara sordu onlar düşünmeye başladı.
Artık çocuklar Shakespeare oynuyorlardı. Shakespeare repliklerini ezberliyorlardı. Dünyayı sorgulayan yazarların ağzından çıkan cümleleri öğreniyorlardı.
Bir zaman sonra artık çocuklar bilmediklerini ağaya değil öğretmenlerine sormaya başlamışlardı. Ağaların artık söyledikleri sorgulanmaya başlamıştı. Arsanı ver, benim için şunu yap diyen ağaların emirleri bir anda uygulanmaz hale gelmişti. Bu artık Türkiye'nin her yerinde böyleydi sadece güneydoğuda değil. Bunun üzerine tüm ağalar toplanıp "son bir atışımız var" dediler. Hala halk üzerinde söz sahibilerken bu gidişatı alel acele değiştirmeleri lazımdı. Adnan Menderes'e gittiler ve dediler ki "eğer köy enstitülerini kapatısan tüm halkı sana oy atmaya zorlarız, bizden hala korkuları var" dediler. Menderes de bu ülkeye gelmiş geçmiş belki de en büyük tokatı attı. Başa geldi ve köy enstitülerini kapattı.
Her güzel şeyin bir sonu olduğunu bize bir kere daha belli etti. Ağalar rahatça yaptıkları kaçakçılıkları sürdürüyor hale geldiler. Günümüzde bile bu devam eder hale geldi.