Antik mısırda ölümden sonraki hayat inancı için ölülerin bedenlerinin bir sonraki hayata hazırlamak üzere keten beziyle naaşın sarılıp saklanmasıdır. Antik mısırda bu işleme tahnit (mumyalama) adı verilmiştir. Oldukça üst düzey cerrahi operasyon süreci olan mumyalama işleminde ilk önce ölü 3 gün boyunca bekletilir, üçüncü günden sonra ceset makat yolundan verilen potasyum ile potasyum dolu bir alanda bekletilir. sonrasında organların zarar verilmeden çıkarılması söz konusudur, en zoru bu işlemdir. cesede bu aşamada tekrar potasyum verilerek ilk olarak beyin çıkartılır. bununda sebebi mısırlılara göre en gereksiz organ beyin en gereklisi ise kalptir. bu nedenle ilk önce beyin vücuttan çıkarılır. o da burundan bir tel yardımıyla çekilerek çıkarılır, sonrasında gözler çıkarılır yerine çakıl taşı konur, yanakların çökmemesi için yüzün içine çamur doldurulur. sonrasın ölü beden sol tarafından kesilerek iç organlar boşaltılır bu işlemi de sadece ve rahipler yapabilirdi. sadece kalp tekrar yerine konulurdu bazı istisnalar dışında. daha sonra cesedin üzerine kokunun engellenmesi için boşluklara çeşitli bitkiler sürülerek kötü kokuyu kamufle edilirdi. Sıradaki işlem kimyon, tarçın ve soğanın samanla olan karışımını vücudun içine doldurularak dikilme işleminin yapılmasıydı. dikilme işlemi bittikten sonra vücut keten beziyle sarılır, natron tozu, sodyum, karbonatla veya tuzla oluşan bir maddenin içerisinde 70 gün boyunca bekletilir ve nemini kaybeden vücut kurutulurdu. erkeklerin lahti kırmızı, kadınların ise sarı renk olurdu. o dönemin inancında mumyanın sadece insanlara değil hayvanlara da uygulandığı çıkan mumyalardan anlaşılmıştır. son olarak mumyaların içine ölü kitabı yerleştirilirdi. bu da ölen kişinin diğer dünyada yol gösterici bir kitaba ihtiyacı olduğu düşüncesindendir. (tobkz: mumya )